کشاورزی خشک و اشتراک دانش بومی به عنوان میراث بشری است. زمانی که مایکل کوتوتوا جانسون برای برداشت ذرت خود به زمینی در پشت خانه سنگی خود می رود، مزارع او با ردیف های بی پایان ذرت که در بسیاری از مناطق روستایی آمریکای شمالی می بینید بسیار متفاوت به نظر می رسند. ساقههای ذرت او که در گروههای پنج یا شش تایی دستهبندی شدهاند بهجای ردیفهایی که از هم فاصله دارند به صورت دستهای از صحرای شنی بیرون میآیند.
کوتوتوا جانسون، یکی از اعضای ثبت نامشده قبیله هوپی، سنت هوپی را که از پدربزرگش آموخته است، در فلات حوضه رودخانه کلرادو در شمال شرقی آریزونا اجرا میکند: «در بهار میکاریم. ۱۰ دانه ذرت و لوبیا در هر سوراخ می گذاریم و خوشه ها همه با هم با حفظ رطوبت خاک رشد می کنند. او میگوید: «امسال سال بسیار گرم و خشکی بود، اما با این حال، برخی از محصولاتی که من پرورش دادم، بسیار خوب عمل کردند. سال خوبی برای کدو، خربزه و لوبیا است. من می توانم اینها را تبلیغ کنم.کشاورزی خشک برای چندین هزار سال یک سنت قبیله صحرا نشین هوپی بوده است. با تکنیک و دانش بومی گیاهان او بدون هیچ کود، آفت کش، علف کش، مالچ یا آبیاری در منطقه ای که کمتر از ۲۰۰ میلیمتر باران در سال میبارد رشد می کنند.
در عصر تغییرات اقلیمی، تمرین کشاورزی خشک با علاقه روزافزون دانشمندان و محققان مواجه شده است زیرا کشاورزان با خشکسالی و الگوهای آب و هوایی غیرقابل پیش بینی دست و پنجه نرم می کنند. به عنوان مثال، موسسه کشاورزی خشک در اورگان ده مزرعه را اجاره کرده است که هر چیزی از گوجه فرنگی گرفته تا کدو سبز را پرورش می دهند. اورگان زمستان های مرطوبی دارد، با بارندگی سالانه بیش از ۴۰۰ میلیمتر در حالی که در فلات آریزونا، محصولات جانسون کمتر از یک سوم آن را دریافت می کنند. کشاورزان مکزیک، خاورمیانه، آرژانتین، روسیه جنوبی و اوکراین همگی کشاورزی خشک را با تکیه بر بارش طبیعی تجربه کردهاند، هرچند شرایط و شیوهها در هر منطقه متفاوت است.کوتوتوا جانسون به خاک و رطوبت ایمان دارد، بین آوریل و ژوئن (اردبیهشت و خرداد ) ، او رطوبت خاک را بررسی می کند تا مشخص کند کدام محصولات و در چه عمقی باید بکارد.
او مانند اجدادش از چوب کاشت چوب سنتی هوپی استفاده می کند. او توضیح می دهد: «ما به رطوبت سنج یا چیزی شبیه به آن نیاز نداریم. “ما همه چیز را عمیق می کاریم، به عنوان مثال، ذرت به عمق ۴۵ سانتی می رود، بسته به جایی که دانه ها به رطوبت برسند. با تکیه بر رطوبت حاصل از بارش های سالانه که در زیر لایه های مین جریان دارد ما دانه می کاریم. بسیاری از کشاورزان نمیدانند رطوبت در زیر لایه های شن چه منبع آب با ارزشی است.
او می گوید: «ما ۲۴ نوع ذرت بومی را می شناسیم. علاوه بر آن انواع مختلف لوبیا چیتی او به رنگ های سفید، قهوه ای، قرمز مرلو و زرد خردلی هم می کارند. مطالعات نشان داده است که ذرت بومی مغذیتر، غنیتر از پروتئین و مواد معدنی نسبت به ذرت معمولی است، و او امیدوار است بتواند نتایج مشابهی را با محصولات خود در دانشکده منابع طبیعی و محیطزیست دانشگاه آریزونا تایید کند.
جانسون یکی از اعضای اصلی هیئت علمی دانشگاه آریزوناست که مرکز نوپای تاب آوری بومی را بنا نهاده است که با کشاورزی تاب آور بر روی تحقیق در مورد راه حل های انعطاف پذیر دسترسی به آب، در جهت تولید غذای بومی تمرکز دارد.
او در COP 28، کنفرانس تغییرات آب و هوایی سازمان ملل متحد در سال ۲۰۲۳ در دبی شرکت کرد تا دانش خود را در مورد “رابطه متقابل با محیط زیست ما” به اشتراک بگذارد. جانسون دانش بومی کاشت در شن را از اجدادش یاد گرفته است. او تابستان ها را با پدربزرگش به کاشت ذرت، کدو حلوایی، لوبیا و خربزه به روش بومی در همان مزارعی که اکنون کشاورزی می کند، می گذراند، جایی که در نهایت یک خانه سنگی برای خودش ساخت. جانسون میگوید «در کودکی از کشاورزی متنفر بودم، زیرا کار سختی است. اما بعداً حکمت و شور زندگی را در آن دیدم. اکنون من یک کشاورز هوپی نسل ۲۵۰ هستم. بر خلاف بسیاری از قبایل بومی دیگر، هوپی ها توسط مهاجران اروپایی از سرزمین خود رانده نشدند. کوتوتوا جانسون میگوید: «خوشبختیم که هرگز جابهجا نشدیم. ما این سرزمین را انتخاب کردیم و یاد گرفتیم که خود را با محیط سخت خود وفق دهیم. فرهنگ به سیستم کشاورزی ما گره خورده است و این چیزی است که آن را بسیار مقاوم میکند.»
با این حال، قبیله هوپی مالک زمین نیست و دولت ایالات متحده مالک زمینهاست.کوتوتوا جانسون تخمین میزند که تنها ۱۵ درصد از جامعه او هنوز کشاورزی میکنند، در مقایسه با ۸۵ درصد در دهه ۱۹۳۰، و برخی از هوپیها فقدان مالکیت زمین را به عنوان یک مانع ذکر میکنند .👇🏽
[۱/۱۳, ۱۳:۱۱] mhtabzr: به طور سنتی، زنان هوپی نگهبانان بذر هستند و هنر کشاورزی خشک با بذرهای مناسب شروع می شود. کوتوتوا جانسون میگوید: «این دانهها با عدم آبیاری سازگار هستند و بنابراین بسیار ارزشمند هستند. او به شدت از دانه هایی که تکثیر می کند محافظت می کند و فقط آنها را با سایر اعضای قبیله در جامعه مبادله می کند.
او معتقد نیست که می توان تغییرات آب و هوایی را متوقف کرد. اما ما میتوانیم با آن سازگار شویم، و بذرهای ما میتوانند سازگار شوند. این یک اصل حیاتی در کشاورزی هوپی است: به جای دستکاری محیط، محصولات زراعی را پرورش می دهند و بذرهایی را می کارند که با محیط اطراف خود سازگار می شوند. محصولات او ریشه های عمیقی دارند که بسیار دورتر از گیاهان معمولی به داخل زمین کشیده می شوند.
او اذعان می کند که کشاورزی خشک “از نظر اقتصادی کارآمد نیست”. «امروزه همه چیز به سمت راحتی سوق داده شده است. ما سعی نمی کنیم از اینجا پول زیادی به دست آوریم. ما اینجا هستیم تا فرهنگ خود را حفظ کنیم و کارهایی را انجام دهیم که همیشه انجام دادهایم تا بتوانیم زنده بمانیم.» البته شاید برای کسانی که به دنبال محصولات کشاورزی سالمند و حاضر به پرداخت بهای آن نیز باشند بتوان یک بازار محلی ایجاد کرد. اما این روش ما نیست.
او می خواهد روش های کشاورزی دیم خود را همانطور که از پدربزرگش آموخته به نسل بعدی منتقل کند و اغلب جوانان را به شرکت در کارگاه های کشاورزی و کاشت اشتراکی دعوت می کند. به همین دلیل است که او اخیراً بنیاد فرد آپتوی را به نام پدربزرگش راه اندازی کرد تا بر ایجاد بانک بذر و برنامه کشاورزی جوانان هوپی که زبان هوپی را در بر می گیرد تمرکز کند. کوتوتوا جانسون توضیح میدهد که آپتوی به معنای «کسی که در کنار دیگری میکارد». “این در مورد احیای چیزی است که وجود دارد، نه اختراع مجدد آن.”
ترجمه : مهتا بذرافکن
وب سایت : https://modernfarmer.com
