آب با زندگی مردم در ایران و بویژه در روستاها پیوند اجتماعی قوی داشته است. یکی از داستانهای بسیار جالب در این خصوص داستان دخترانی است که عروس قناتها می شدند و نشانه ارزش و اهمیت آب در نظر مردم بوده است. در باور گذشتگان قناتها نر و ماده بودند. زمانی که قناتی با کم آبی مواجه می‌شد، اهالی برای دوباره جاری شدن آب در قنات، مراسم عروسی قناتها را اجرا می‌کردند. یا برای خشک نشدن قنات گوسفند قربانی می‌کردند. معمولا قناتی را که خروشان و پرآب بود، نر می‌دانستند.
در مراسم عروسی قناتها مثلا اگر قنات ماده خشک می‌شد، یکی از روستاییان با مشک خود را به نزدیک‌ترین قنات نر می‌رساند و آن را از آب پر می‌کرد. بعد با حضور ریش سفیدان آب را در مادر چاه خشک شده می‌ریخت تا چاه خشک شده با شنیدن صدای آب بیدار شود و آب در قنات جاری شود. از سویی دیگر، اگر قنات نری کم آب می‌شد، اهالی برای قنات عروس پیدا می‌کردند و جشن می‌گرفتند. این جشن معمولا اواخر اسفند و اوایل بهار یعنی وقتی که اهالی دیگر از آب قنات ناامید می‌شدند اجرا می‌شد. برای این مراسم هم آیین جذابی برگزار می‌شد.
در ابتدا باید عروس را انتخاب می‌کردند! عروس را معمولا از میان زنان بیوه انتخاب می‌کردند. زنانی که طلاق گرفته بودند شامل این موضوع نمی‌شدند. همسر از دست رفته این زن بیوه باید در زمان حیاتش هم خوشنام می‌بود. معمولا زن بیوه نان آوری هم نداشت. فردای روز عروسی، عروس از قنات بیرون می‌آمد و عروس از بهره آب و محصول هم سهم می‌برد. عروس بعد از ازدواج با قنات اجازه ازدواج با هیچ مردی را نداشت. زیرا مردم معتقد بودند او زن قنات است و قنات زنش را هیچ وقت طلاق نمی‌دهد!
معروف‌ترین عروسی که زن قنات شد و تصویر او هم موجود است، زن بیوه‌ای به نام «بی بی زبیده» که به زن‌عمو زبیده بین اهالی شهرت داشت در دهه ۵۰ بود که به عقد یکی از قناتها درآمد. وی به ازدواج قنات روستای علیم آباد اراک درآمد. زمانی که آب این قنات کم و نیمه خشک شد اهالی تصمیم گرفتند برای آن زن بگیرند. جالب اینجاست که با عروسی بی بی زبیده با قنات واقعا آب قنات افـزایش یـافت و محبوبیت بی بی را بین مردم بالا برد.
