رودخانه های خشک که به آن رودخانه غیردائم یا اتفاقی می گویند رودخانه هایی هستند که فقط موقع بارندگی آب در آنها جریان پیدا می کند و در سایر زمان‌ها به نظر خشک می آیند.
اکوسیستم خشک نیز جاهایی است که درخت و سبزه در آن کمتر دیده می شود. در نگاه اول به نظر می رسد که آنها فاقد زندگی و حیات باشند اما به دقت که نگاه کنیم آنها سرشار از زندگی هستند.
آیا میدانید که زمین های خشک ۴۱ درصد از مساحت زمین را پوشش می دهند و بیش از ۳۸ درصد از جمعیت جهان را در خود جای داده اند؟
کمبود آب به دلیل بارندگی کم و تبخیر زیاد مشخصه بارز مناظر است. رودخانه های خشک یا غیردائم که فقط در هنگام بارندگی آب در آنها جاری می شود عنصر حیاتی در پایداری این اکوسیستم هاست. شوربختانه این رودخانه ها به دلیل نامرئی بودن در مدیریت منابع آب و بی توجهی به آنها برای مردم نیز ناشناخته اند و حتی برخی وجود آنها را بی خاصیت می پندارند.
رودخانه های خشک جزو لاینفک مناظر خشکند و مناظر خشک معمولاً مورد توجه جمعیت‌ها نیست، زیرا آنها خالی از سبزی، تخریب شده، زشت و غیرمولد تلقی می شوند. این طرد اجتماعی مناظر خشک به عنوان «سندرم خشکی» شناخته می‌شود حفاظت از آنها را نیز تحت تأثیر قرار داده است. و در نتیجه زمینه برای تخریب بیشتر فراهم می کند، مثلا آب جاری و بسبار حیاتی رودخانه های خشک به راحتی توسط برخی از ساکنان دزدیده می شود و ناظران این را مسأله ای فاقد اهمیت می پندارند. نبود درک به دلیل ناشناخته ماندن ارزش طبیعی بالای آنهاست. اکوسیستم های سرزمین خشک طیف وسیعی از خدمات اکوسیستمی را ارائه می دهند که برای انسان های ساکن مزایای اقتصادی دارد.
خدمات اکوسیستم فرهنگی مزایای نامشهود یا غیر مادی است که از تعامل و بده و بستان انسان و اکوسیستم ناشی می شود و نشان دهنده تعاملات عاطفی هستند که افراد هنگام تماس با طبیعت تجربه می کنند. خدمات اکوسیستم فرهنگی نیز ادراکات فرهنگی انسانی را جمع‌آوری می‌کند که مؤلفه فیزیکی ندارند و شامل زیبایی‌شناسی مناظر، معنویت ، میراث تاریخی و فرهنگی، الهامات هنری، و اطلاعات علمی و آموزشی است.
هرچه این ادراکات بیشتر در جامعه منتشر شود مردم بیشتر به ارزش‌های سرزمین‌های خشک پی می برند. محرومیت سرزمین‌های خشک از توجه باعث شده است که تخریب آنها حساسیت برانگیز نباشد. نمونه بارز آن تخریب رودخانه های خشک به عنوان رگ حیات آبخوان‌ها و آبهای زیرزمینی در این مناطق ، تخریب کوهها و تپه ها برای معدنکاری و پاشیدن مالچهای خطرناک نفتی و نظایر آن است. حتی فعالان محیط زیست هم کمتر به مناطق خشک می پردازند. اما اکوسیستم‌های خشک سرشار از زندگی های نامرئی اند که حفاظت از آنها به اندازه جنگل‌های مرطوب اهمیت دارد.
در عصر ارتباطات شبکه های اجتماعی به عنوان منبع مهمی از اطلاعات برای کشف و درک روابط بین انسان و طبیعت ظاهر شده و فرصتی را برای یادگیری درک مردم از مناظر مختلف فراهم می‌کنند و اطلاعاتی را برای مدیریت بهتر و سیاست‌های حفاظتی ارائه می‌دهند. با این ابزار مدرن انتظار می‌رود بیش از پیش به اکوسیستم های خشک و بویژه رودخانه های خشک که منابع ارزشمند حیات در این مناطقند پرداخته شود. استفاده از عکس و عکاسی آماتور و انتشاردر شبکه اجتماعی یکی از راه‌های شناساندن اکوسیستم خشک به جامعه است. عکاسی از مناطق خشک، رودخانه های خشک، گونه های مختلف گیاهی و جانوری خشک زی، تعامل فرهنگی و سازگاری انسان و مناطق خشک به عنوان مثال، باغات، محصولات دیم و تلاش‌های سازگاری و.. گزارش کردن سوءاستفاده و تخریب آنها و انتشار آن در شبکه های اجتماعی یکی از روش‌های حفاظت از آنهاست که ادراک عمومی جامعه را تقویت کرده و حساسیت ها را نسبت به ارزش‌گذاری این مناطق بر می انگیزد.
