بر اساس داده های معتبر نهادهای جهانی همچون بانک جهانی و فائو در سرتاسر جهان، تقاضا برای آب به سرعت در حال افزایش است و هزینه توسعه و احیای منابع آب در بسیاری از کشورها هزینه هنگفتی است که متأسفانه آن هم عادلانه توزیع نمی گردد. در هرصورت به طور همزمان، افزایش آلودگی آب‌های سطحی، برداشت های بی‌رویه آب‌های زیرزمینی و عدم تعادل بین عرضه و تقاضای آب؛ وضعیت دسترسی به آب شیرین و سالم را سخت‌تر می کند. به این دلایل، در جهان آینده حفاظت از منابع آب و توسعه پایدار آبیاری درجهت تلاش برای بهبود امنیت غذایی و تولید پایدار غذا از اهمیت حیاتی برای جوامع برخوردار است. علی رغم نادیده گرفتن جنسیت در مدیریت منابع آب در تمام جهان بویژه کشورهای درحال توسعه؛ نقش پنهان زنان در مدیریت آب غیرقابل انکار است. زنان در بخش شرب اغلب جمع آوری کننده، استفاده کننده و مدیر آب در خانه اند و در بخش کشاورزی نیز آنها کارگران اغلب بدون دستمزد و بدون حق مالکیت در تولیدات محلی و کشاورزی معیشتی اند. و درست به دلیل این نقش ها، زنان دانش قابل توجهی در مورد منابع آب و مدیریت مصرف،کیفیت و قابلیت اطمینان بودن، محدودیت ها و روش های ذخیره سازی و تقسیم و توزیع عادلانه دارند که به دلیل سلطه مردان بر منابع آب همواره حذف شده اند. اما در جهان پیش رو باید از این قابلیت و مهارت وظرفیت به عنوان یک راه حل کلیدی در پیاده سازی سیاست ها و برنامه های توسعه پایدار منابع آب و آبیاری مورد توجه قرار گیرد. شوربختانه تا به امروز سهم زنان در مدیریت منابع فقط ۷ درصد است و در تمام جهان سیاست‌ها و برنامه‌های منابع آب توانمندی و حقوق زنان را نادیده گرفته و حتی حذف کرده اند.
