تلاش برای کاهش کربن محیط‌زیست؛ ۱۲ راهکار کاربردی
هر استراتژی مقابله با تغییر اقلیم نیازمند جداسازی کربن از اتمسفر است. در این مقاله با ۱۲ روش نویدبخش جداسازی کربن آشنا می‌شویم. دانشمندان با عجله ده‌ها تکنولوژی و رویه را توسعه می‌دهند تا گرمایش جهانی را زیر ۱٫۵ درجه سلسیوس نگه دارند. این آستانه‌ای حیاتی برای اجتناب از بدترین عواقب تغییر اقلیم است. بخش قابل‌توجهی از این تکنولوژی‌ها بر جداسازی و ذخیره‌سازی کربن موجود در اتمسفر متمرکز هستند. آنها ۱۲ راه جداسازی کربن که به‌نظر می‌رسد احتمال موفقیت بالایی دارند عبارتند از :
۱. کاشت درخت و جنگل‌زایی : جنگل‌ها را می‌توان با احیای جنگل‌های ازدست‌رفته و کاشت درخت‌های جدید در مناطقی که پیش‌تر جنگلی نبودند، توسعه داد. از آنجایی که درخت‌ها طول عمر زیادی دارند، جداسازی کربن از طریق جنگل‌ها روشی است که تا قرن‌ها تضمین‌شده خواهد ماند.
۲. جداسازی مستقیم کربن از هوا : جداسازی مستقیم کربن از هوا بوسیله راه حلهای شیمی یکی از گران‌ترین تکنولوژی‌های حذف کربن است.
۳. استفاده از بیومس (زیست‌توده) با هزینه کم : گیاهانی که در فرایند رشد، کربن دی‌اکسید را جذب می‌کنند و برای تولید انرژی کشت، برداشت و سوزانده می‌شوند زیست توده می نامند. کربن دی‌اکسید تولیدشده در این فرایند به دام افتاده و ذخیره می‌شود، اما باید آن را با دقت مدیریت کرد تا نشت نکند.
۴. کانی‌سازی کربن با هزینه متوسط : در مقیاس‌های زمانی زمین‌شناختی، برخی از سنگ‌ها، مانند بازالت، به‌طور طبیعی با کربن موجود در اتمسفر واکنش می‌دهند و با آن پیوند برقرار می‌کنند. تکنولوژی‌هایی در مقیاس صنعتی می‌توانند این واکنش را در تکه‌سنگ‌های زیرزمینی یا پسماندهای معدن‌کاوی روی زمین سرعت ببخشند و تشدید کنند.
۵. کشاورزی هوشمند با هزینه کم : خاک‌های کشاورزی، در صورت مدیریت مناسب، می‌توانند کربن را به دام بیندازند. به‌جای شخم‌زنی تمام زمین، خاک‌ورزی هدفمند کربن را در خاک نگه می‌دارد. کاشت محصولات پوششی در فواصل بین فصل‌های رشد نیز می‌تواند آزادسازی کربن را از زمین‌های زراعی کاهش دهد.
۶. حفظ سواحل با هزینه کم تا متوسط : شورمرداب‌ها یا مانداب‌های نمکی، علفزارهای دریایی و دیگر زیستگاه‌های ساحلی سینک‌های طبیعی کربن هستند. حفظ و احیای این اکوسیستم‌ها که در معرض تهدید توسعه و بالاآمدن سطح دریا هستند، می‌تواند از فرسایش خاک و نابودی گونه‌های ساحلی نیز جلوگیری کند.
۷. برق‌دهی به دریا با هزینه زیاد : با ارسال امواج برق به داخل آب شور، کربن دی‌اکسید موجود در آن مستقیم حذف می‌شود. جریان‌های برق می‌توانند مولکول‌های آب را از هم بشکافند که باعث افزایش pH و درنتیجه افزایش ظرفیت جذب کربن آب می‌شود.
۸. کوددهی اقیانوس‌ها با هزینه کم : اضافه‌کردن مواد غذایی مانند آهن، فسفر و نیتروژن به آب‌های سطحی جمعیت توانایی فیتوپلانکتون‌ها را برای جداسازی کربن دی‌اکسید از طریق فتوسنتز افزایش می‌دهد. تقویت این پله بنیادی در زنجیره غذایی ظرفیت ذخیره‌سازی کربن را در حیات دریایی افزایش می‌دهد.
۹. احیای اکوسیستم‌های دریایی با هزینه کم : بازیابی اکوسیستم‌های دریایی حرکت کربن را از سطح دریا به بستر از طریق جریان‌ها و زنجیره‌های غذایی دریایی افزایش می‌دهد. وقتی گیاهان دریایی مانند کتانجک و جانوران دریایی مانند نهنگ‌ها می‌میرند، کربن داخل بدن آنها به بستر دریا منتقل می‌شود.
۱۰. کشاورزی زیر آب با هزینه متوسط : جلبک‌های دریایی کربن دی‌اکسید را از طریق فتوسنتز جذب می‌کنند. کشت جلبک‌های دریایی غنی از کربن و سپس غرق‌کردن آنها در بستر دریاها راهی برای ذخیره CO2 یا تبدیل آن به رسوب در یک فرایند طبیعی است. مزایای این روش عبارتند از اکسیژن‌رسانی به آب دریا و بهبود سلامت زیستگاه‌های ساحلی.
۱۱. کانی‌سازی در اقیانوس با هزینه متوسط : مثل کانی‌سازی کربن روی زمین، می‌توان فرایندهای طبیعی تشکیل کانی در اقیانوس‌ها را نیز با اضافه‌کردن مواد قلیایی افزایش داد. این مواد کربن را از اقیانوس می‌گیرند و در سنگ‌ها و رسوبات حبس می‌کنند.
۱۲. پمپاژ آب دریا : فراچاهش مصنوعی، آب عمیق، سرد و مملو از مواد مغذی را به سطح می‌آورد و تولید فیتوپلانکتون‌ها را افزایش می‌دهد. فروچاهش آب سطح را به اعماق می‌فرستد و از تشکیل مناطق مرده در نواحی اقیانوسی جلوگیری می‌کند.
منبع : دیجیاتو
